محمد ذوقی - گاه شایسته است مدیران و تصمیم‌سازان عرصه‌های کلیدی، پیش از هر تصمیم تازه‌ای، نگاهی به گذشته خود بیندازند. مرور سخنرانی‌ها، مصاحبه‌ها و شعارهای روزهای پیش از تصدی مسئولیت، می‌تواند معیاری روشن برای ارزیابی میزان پایبندی آنان به وعده‌های داده‌شده باشد.

به گزارش برهان خبر، گاه شایسته است مدیران و تصمیم‌سازان عرصه‌های کلیدی، پیش از هر تصمیم تازه‌ای، نگاهی به گذشته خود بیندازند. مرور سخنرانی‌ها، مصاحبه‌ها و شعارهای روزهای پیش از تصدی مسئولیت، می‌تواند معیاری روشن برای ارزیابی میزان پایبندی آنان به وعده‌های داده‌شده باشد.

این نکته در خصوص دکتر میرشاد ماجدی، رئیس هیأت فوتبال استان تهران، نیز صادق است. ایشان در آغاز مسئولیت خود با شعارهایی همچون فوتبال ارزان، دسترسی یکسان  برای استعدادهای کم‌بضاعت و ایجاد رنسانسی برای عبور از ساختارهای ناکارآمد گذشته وارد عرصه مدیریت شدند. بی‌تردید این شعارها در زمان طرح، امیدهای فراوانی را در میان جامعه فوتبال ایجاد کرد. اما آنچه در عمل امروز مشاهده می‌شود، فاصله‌ای قابل تأمل با آن آرمان‌ها دارد.
در شرایط فعلی، فوتبال پایه و باشگاهی تهران بیش از هر زمان دیگری به عرصه‌ای برای باشگاه‌های متمول تبدیل شده است. هزینه‌های متعدد و فزاینده، راه را بر استعدادهای جوان و خانواده‌های کم‌برخوردار بسته است. برای نمونه، پرداخت ورودی ۹۵ میلیون تومانی به هیأت فوتبال، اجاره زمین‌های تمرین، تأمین البسه، پرداخت دستمزد کادر فنی، برگزاری اردوها، تأمین خدمات انتظامی و پزشکی، جرایم انضباطی و سایر مخارج پیش‌بینی‌نشده، بار سنگینی را بر دوش باشگاه‌ها قرار داده است.

واقعیت آماری نشان می‌دهد تنها تعداد محدودی از باشگاه‌ها (حدود ۵ تا ۶ تیم) از توان مالی لازم برای مدیریت این هزینه‌ها برخوردارند. در مقابل، اکثریت باشگاه‌ها با کوچک‌ترین عقب‌ماندگی مالی، با خطر سقوط به دسته‌های پایین‌تر و تحمل خسارت‌های سنگین مواجه می‌شوند.

پرسش اصلی از هیات فوتبال  اینجاست که در چنین شرایطی، چه تمهیداتی برای حمایت از باشگاه‌های خصوصی و کم‌برخوردار اندیشیده شده است؟ آیا منابع جایگزین و یا بسته‌های حمایتی مشخصی برای جبران این فشارها طراحی شده است؟ اگر پاسخ منفی باشد، تداوم این روند عملاً شعار ،فوتبال پاک و مردمی، را به حاشیه خواهد برد.
نگرانی جدی آن است که این شرایط، به‌جای تقویت سلامت و عدالت در فوتبال، ناخواسته زمینه‌ساز فساد، واسطه‌گری، حذف استعدادها و نفوذ دلالان شود. چنین پیامدی، نه تنها آینده فوتبال تهران بلکه اعتبار و سرمایه اجتماعی آن را با خطر مواجه خواهد کرد.
برون‌رفت از این وضعیت نیازمند دو رویکرد اساسی است، نخست، بازنگری در سیاست‌های مالی هیأت فوتبال و طراحی مکانیزم‌های حمایتی پایدار برای باشگاه‌ها؛ دوم، بهره‌گیری از تجربه‌های موفق جهانی و استفاده از ظرفیت نخبگان برای اصلاح ساختارهای مدیریتی. تنها در چنین صورتی می‌توان امید داشت که فوتبال استان تهران بار دیگر به مأمنی برای شناسایی استعدادها، ایجاد نشاط اجتماعی و تحقق عدالت ورزشی بدل شود.