محمد ذوقی - از آن روز که پول وارد مستطیل سبز شد، نه از سبزی آن مستطیل نشانی ماند و نه از رویش استعدادها.

به گزارش برهان خبر، فوتبال، زمانی خانه‌ شور، غیرت و همدلی خانواده‌ها و فرزندانشان  بود اما به‌تدریج، به‌جای میدان پرورش استعداد، به بازاری پرهیاهو از سرمایه و سوداگری تبدیل شد. 
حضور پرشور خانواده‌ها و جوانان در سال‌های اخیر به رشته فوتبال ، نه‌تنها موجب توسعه سایر رشته‌های ورزشی نشد، بلکه موجب شد سرمایه‌داران و بنگاه‌داران، با نام حرفه‌ای‌گری، به این عرصه نفوذ کنند و مسیر طبیعی رشد فوتبال را منحرف سازند. 
واقعیت آن است که با ورود سرمایه و عنوان حرفه‌ای شدن، مدیران وقت فدراسیون فوتبال نتوانستند برای حفظ توازن و عدالت در این عرصه، برنامه‌ای جامع، آینده‌نگر و مبتنی بر اصول فنی تدوین کنند.
طرح‌هایی که اجرا شدند یا وام‌گرفته از الگوهای بیگانه بودند یا بی‌هدف و مقطعی بود ،و در هر دو حالت، نتیجه چیزی جز شکست ساختاری نبود.
در این میان، میدان اصلی و پیروزی  نصیب دو گروه شد،
نخست، دلالانی که فوتبال را به کالایی تجاری تبدیل کردند،
و دوم، فرزندان صاحبان سرمایه که با اتکای مالی، جای استعداد و شایستگی را اشغال کردند.
کافی است نگاهی گذرا به مسابقات رده‌های پایه بیندازیم ،زمین‌هایی فرسوده و غیراستاندارد، داوری‌های پرابهام، فریاد و پرخاشگری در کنار زمین، بی‌تفاوتی ناظران مسابقات و گاه، توهین والدین از سکوها به داور و بازیکنان، ،و... جای خود را به جذابیت‌های فوتبال تفویض کرده است و در این وادی، کشف استعداد دیگر خالی از معناست.
چراکه تا وقتی زمین ناهموار باشد، هیچ بذری سبز نخواهد شد.
در چنین فضایی، آنچه برای برخی مسئولان اهمیت می‌یابد، نه کیفیت فنی، اخلاقی و فرهنگی مسابقات، بلکه صرفاً آمار و کمیت آن‌هاست، و همین نگاه، فوتبال را از مسیر رشد واقعی‌اش بازداشته است.
این بی‌توجهی ساختاری باعث شده است که هر سال، بدون هیچ دستاوردی، میلیاردها تومان بر ارزش ظاهری باشگاه‌ها افزوده شود.
باشگاه‌هایی که گاه، نه با هدف توسعه فوتبال، بلکه صرفاً برای حفظ سرمایه و سود اقتصادی فعالیت می‌کنند.
از سوی دیگر، برخی باشگاه‌های دولتی نیز، با وجود تعهدات مالی مشخص، از پرداخت حق‌الزحمه بازیکنان و مربیان و حتی تأمین لوازم کمک آموزشی ، به بهانه‌های گوناگون ناتوانند. این رفتارها و پاسخ‌های تکراری و غیرمسئولانه، نه‌تنها روند حرفه‌ای‌گری را مختل کرده، بلکه اعتماد عمومی را به‌شدت خدشه‌دار ساخته است. امروز، این پرسش جدی افکار عمومی است،
اگر پول نیست، پس این همه هزینه‌های بی‌ثمر از کجا تأمین می‌شود؟
برای نجات فوتبال، باید از شعار فاصله گرفت و به اصلاح ساختارها و ارزش‌های  واقعی اندیشید.
تا زمانی که معیار  انتخاب در فوتبال  پول و سرمایه باشد ، استعداد مستطیل سبز ما، سبز نخواهد شد.
فدراسیون و باشگاه‌ها باید بپذیرند که مدیریت فوتبال حرفه‌ای، تنها با دانش، شفافیت و ترازوی  عدالت ممکن است، نه با مناسبات مالی و روابط پشت پرده.
اگر اراده‌ای برای اصلاح وجود دارد، باید از همین امروز آغاز کرد، زیرا فردا، شاید برای فوتبال ایران خیلی دیر باشد.